Straatnieuws Hans

Deze maand schrijven we over Hans. Hij zit in de laatste fase van zijn leven en de verwachting is dat hij binnenkort zal sterven. Hij vertelt ons hoe hij op dit punt terecht is gekomen.

https://www.youtube.com/watch?v=VpQwoVAZuSk&feature=youtu.be

Hans' gezondheid

Hans verbleef in Thailand met de intentie om daar te blijven wonen en oud te worden. Een mooi vooruitzicht, maar soms loopt het leven anders dan verwacht. Bij Hans wordt beenmergkanker geconstateerd. Hij start met een traject van chemotherapie, maar krijgt al snel te horen dat de chemo niet aanslaat en er eigenlijk niet veel is wat de artsen nog voor hem kunnen doen. Hans: “Ik kreeg te horen dat ze me niet konden genezen, maar dat ik waarschijnlijk nog zes jaar te leven had. Dat klonk toen nog best lang, maar dat is nu dus al zes jaar geleden.” In de eerste periode nadat hij uitbehandeld bleek kon hij nog best goed leven. Helaas is de gezondheidszorg in Azië nu eenmaal anders dan hier en toegang tot goede pijnbestrijding werd steeds lastiger.

Terug naar Nederland

Hij keerde terug naar Nederland, maar bleek toch nog steeds ver van huis. Hij wist zich geen raad met alle bureaucratie en kwam tussen het wal en het schip terecht. Hoewel hij nu in Nederland was had hij geen verblijfplaats en kwam hij dus niet aanmerking voor de verzorging die hij zo hard nodig had. Als we met Hans gaan praten in zijn verzorgingsappartement zien we overal om ons heen de bewijzen van de tragische ziekte waar hij mee worstelt. Hans vertelt ons hoe hij hier toch nog terecht is gekomen. “Ik kreeg uiteindelijk een arts zover om de nodige stappen te nemen om mij in dit appartement te plaatsen, maar het is echt letterlijk op de valreep. Het einde komt nu wel echt dichtbij voor mij.” Hans moet elke dag astronomische hoeveelheden morfine innemen om te kunnen functioneren.

Laatste dagen

Gelukkig konden wij ervoor zorgen dat Hans niet ook nog moest omgaan met de stress van het vinden van meubels. Via een kringloopwinkel zorgden wij dat Hans zijn appartement kon vullen met alles wat hij nodig heeft om zijn laatste dagen nu comfortabel door te brengen. Voordat Hans toch nog een plekje vond, werd hij op en neer geschoven tussen allerlei instanties die normaal vooral bedoeld zijn voor verslaafden en ex-gedetineerden. Hij werd daar geconfronteerd met mensen die lichamelijk er misschien nog wel slechter voor stonden dan hem door alcoholisme en drugsverslaving. Hans: “Ik zag daar een man die nog maar veertig kilo woog en in een rolstoel zat maar nog steeds drugs gebruikte.”

“Ik wil dat iedereen op het hart drukken, dat verslaving de ergste ziekte is.”

Groeten Hugo en Rob